free picture pexels
Iemand kwam bij een zenmeester en vroeg: “Meester, zeg mij, wat is rijpheid ?” En de meester antwoordde met een brede lach: “De brede stilte”. Het is de plek waar je thuiskomt na wat is losgelaten en die strijd voorbij is. Het maakt de stilte milder, meer alomvattend, breder inderdaad. De woorden en het redeneren zijn afgedropen en de innerlijke ervaring heeft de juiste plaats gekregen. Op de achtergrond trilt de drukte van de actie nog na. Het innerlijk heeft zich genesteld in de diepe stilte. Stilte nu, want woorden zijn nog amper te verdragen. Verleden en heden vloeien steeds meer in elkaar over.
De emoties zijn stil geworden en er is enkel nog de herinnering aan de storm op het meer van je leven. De wind en de zee, ze gehoorzamen je ( Mark. hoofdstuk.4). Je kent nu het geheim van Jezus die de storm op het meer bedaarde.
In het boek Job (Oude Testament) spreken zijn vrienden met hem en hij wordt overstelpt met wijze raad. Die vrienden zijn onze eigen stemmen, die ons nog willen opjagen en voor alles een verklaring of verantwoording willen. De stemmen die ons leven kleiner maken dan het is en mensen en situaties in hun oordelende kracht meeslepen. Beelden, concepten, niet geleefd leven en plaatsen van zelfsabotage en zelfveroordeling; we raken ze maar niet kwijt. In de breder wordende stilte zwijgen ze en zijn ze in het licht van zelfaanvaarding aangekomen.
Rijping is dan : de “brede” zelfaanvaarding. Het is de stilte die het rijpingsproces voedt, want je bent in -rust- gekomen, met en in jezelf. Je hebt jezelf je eigen groeiweg vergeven en ontmoet jezelf in groeiend zelfrespect. Rijpheid heeft je geleid naar je begrensdheid en in die ervaring ligt het besef van je ware grootheid. Niet langer de overschatting of onderschatting. Beiden zijn niet dienstbaar aan het proces van transformatie van bewustzijn en het aandeel dat jij er met je eigen leven aan hebt gegeven. Niet meer bang voor je eigen innerlijke Licht, geen valse bescheidenheid, maar je ware grootheid.
Daar kun je de uitnodiging verstaan, zoals Paulus die beschrijft in zijn brief aan de Hebreeën : (zie 4.1 e.v. ) ” De belofte om binnen te gaan in de belofte van Gods rust staat nog steeds. Het is zaak om niet voorbij te gaan aan deze uitnodiging. Er wacht het volk nog steeds een sabbatrust – de gave van de zevende Scheppingsdag”.
Er is een volwassen geloof nodig om te kunnen rusten. Er is hartbewustzijn nodig en contact met eigen bron, om te kunnen rusten en in stilte te rijpen. Daar ontdek je dan de heiligheid van bestaan, jouw bestaan, dat voortvloeit uit God en dus nooit in de kern minder heilig kan zijn dan de bron van waaruit het vloeit: God zelf. Bestaan is zijn: de ervaring van de tijdloze en brede stilte. Daar spreekt het bestaan zelf tot je: aanvaard je mij? Om je leven en met het zicht op de onafwendbare dood? De grote dichter Rilke dichtte eens: “Ik ben de rust tussen twee noten, maar de noot van de dood wil steeds overheersen”. Welke noot neigt ondergesneeuwd te worden?
Thuiskomen in de brede stilte is een weg die vraagt om gegaan te worden. Dan ontdek je dat je tred vaster wordt en lichter tegelijk. Uiteindelijk zie je het pad opgaan in de einder van tijdloosheid. Je ontdekt dan het verschil tussen verlangen om te leven en de angstvalligheid waarmee je denkt het te kunnen vasthouden in actie. Nu komt de bereidheid om je eigen leven te aanvaarden zoals het zich nog steeds ontvouwt in het kosmische plan van evolutie en voltooiing van de schepping. Dan kun je innerlijk rusten bij de vele openbarende visies van onze tijd, bij de nieuwe mogelijkheden die voorbij komen en niet meer om jouw participatie vragen. Dan kun je rusten en je intens verheugen om wat ongeleefd blijft in je leven- je weet dat je het dromen nog niet hebt verleerd en ontdek je “het kleine meisje Hoop”( Ch. Péguy)
“Want het is dat kleine meisje hoop je ziet het zwak zijn, bang zijn, beven, je denkt soms dat het zo onooglijk is – het is dat kleine meisje hoop dat de mensen zien laat, zien soms even, wat in het leven mogelijk is”
Zo ga je je pad naar de uiteindelijke voleinding van je leven en je steeds dieper herinneren waarom jij naar deze wereld bent gekomen. Dan vindt je daar je ware kracht: in de aanvaarding van je eindigheid. Weg de benauwende almachtwaan.
Dan is de rust gekomen…”wie binnen is gegaan in eigen rust, vindt rust na zijn werk, zoals God na het Zijne”( Hebr. 4,9) Die kan vanuit de diepte van de ziel zeggen dat het goed was en IS. In dit leven en na dit leven, want er is immers maar één en hetzelfde leven!. Op die plek ontdekt de mens het geheim van Bestaan op een verdiepte manier. Oog in oog met eindigheid komt Bestaan aan het licht. Sterk geworteld in je leven sta je overeind als de overgang komt. Want levend met de dood zijn we geborgen in wat groter is; oneindig bestaan. Zo lokt de ervaring van heiligheid van het bestaan zelf ons steeds dieper in de stilte en rijpt in aandacht en wijsheid.
“Inzicht in wie we zijn en altijd al waren, dat is de hemel. Dit ontneemt het sterven iedere angst, want wat we ten diepste zijn, kent geen dood” W. Jaeger: Eeuwigheid in het nu , blz. 330
Elly Verrijt, 2016
